kobiec-rk

W związku z pewną sytuacją rozmowa zeszła na nieco inne tory."Ona mówi tak, jakbyś miała wychodzić już za mąż za TEGO chłopaka"-powiedziała. Pomyślałam:"Nawet nie wiesz jak bardzo chcę wyjść za TEGO...". Ale nie odezwałam się. Potem dodala jeszcze:"Przeciez ile Ty go znasz". Zabolało.I to określenie "tego chłopaka"...Pejoratywne jednak znaczenie...Od dawna marzę i ślubie i dziecku. Już czas...Otoczenie jednak, jak wyniknęło z tej rozmowy, z kimś dla mnie ważnym, nie bierze jeszcze pod uwagę takiej mojej perspektywy. a tak bardzo chciałabym krzyczeć:"Kocham Go. Chcę z Nim być do końca życia. Chcę dać Mu szczęście. Chcę zawsze byc Jego szczęściem.I to nie jest tak, ze Go nie akceptują. Przepadają wręcz. Lecz chyba jeszcze w ich oczach jestem dzieckiem. Lata na to nie wskazują. Zazdroszczę koleżankom, które na spacery chodzą z pociechami, a wieczory spędzają w opiekuńczych ramionach. Zazdroszę tym już do końca samodzielnym, którzy w pełni mogą być odpowiedzialni za swoje życie, uporządkowane, zaplanowane, piękne, czy lekkomyślne, roztrzepane, nie do końca przemyślane lecz swoje. Bez niczyich rozkazów, zakazów, opinii racjonalnych, subiektywnych, często takich, które wynikają ze zbytniej opiekuńczości, zsyłających na ziemię z pieknego świata kreowanego przeze mnie wlasną wyobraźnią,a realizowanego własnymi rękami.Tęsknię za swoim kątem, w którym i krzesło, i łóżko, i kwiatki na parapecie, i obrazy na ścianie, i ręczniki na półce byłyby moje. W którym byłoby ciepło rodzinne. Wiele rozmów. Miłości wiele. W którym pod nogami w kuchni plątałyby się dzieci, chwytając mnie za nogawki od spodni, gdy szykowałabym im podwieczorek. Chciałabym bliskość, taką na zawsze i w każdej chwili. Chciałabym być kobietą, która kobiecość swą realizować by mogła każdego dnia opiekując się najbliższymi. Matczyną dłonią ochraniać, dłonią żony dawać ciepło.A może zwyczajnie się już starzeję...

Kobieca sukienka z przewiewnego materiału w kolorze słoniowej kości, wiązane buty na obcasie,czarne sznurki równomiernie oplatają nogi, rozwiane włosy, opalona skóra... Stąpam z gracją po rozgrzanym podłożu, na podbródku, skroniach, brzuchu, kropelki potu, przyśpieszony oddech, kołatanie serca. Modlę się o błogosławiony deszcz, nagłe pioruny, chłodny strumień, kojący oddech po parnym dniu. Lecz póki co ku przeźwieniu delikatny smak białego wina w ustach,bąbelków wiele, czerwień świeżych truskawek,taniec przy wtórze dźwięków soulowych, myśli nie zawsze pokorne, nie skromne...erotyzm delikatny obłapia, myśli o sukienki nagłym braku, o głaskaniu po rumieńcach rozgrzaną dłonią, o pocałunkach na piersiach i nagim brzuchu, o pocałunkach na rozgrzanych wargach, o sile ramion,o spełnieniu, głębokim doznaniu...muzyka dociera do każdego zakamarka mego podatnego ciała i wiruje, kołysze zmysły, jest zaczepna, figlarna, momentami nieznośna...usta o pocałunek proszą, oczy o Twoje spojrzenie, ciało o Twe ciało, ja cała o Ciebie całego... Płonę...

Otworzyłam oczy na dźwięk sms-a. Uwielbiam słodkie Twoje słowa na dzień dobry. Uśmiech rozpromieniony, najszczerszy wtedy i wielka ochota na rozpoczęcie kolejnego dnia. Słonko się śmieje do nas, wiatr podmuchem otula, a w powietrzu uczucie krąży. Perspektywa zajętego do granic możliwości dnia, nie psuje humoru, bo wiem, że jesteś i mimo wszystkich zajęć, masz czas, żeby pomyśleć o mnie...Trochę lepiej już po tej wczorajszej rozmowie. Żałuję, że tak wyszło, że zrozumiałeś wszystko na opak...szkoda, ze wcześniej nie pomyślałam o tej dwuznaczności...

Opowiadałam Ci o tym zdarzeniu w przeświadczeniu, ze mówię o czyms błahym, nieistotnym, ot takim zdarzeniu jakich codzień wiele.Gdy przytaczałam kolejne fragmenty śmiałam sie sama do siebie i liczyłam, ze Ty także uśmiechniesz się pod nosem, może zapytasz o szczegóły, pożartujesz. "Rozczarowałem się"-usłyszałam tylko. I jakby ktoś uderzył w twarz z otwartej ręki... Wdarła się zazdrość, wdarł się żal nieuzasadniony, wdarły się gorzkie słowa, wdarła się chora myśl o kimś trzecim. Boże. Czułam się podle i tak bardzo winna. Nie miałam zamiaru by w taki podły sposób się okazało...nie chcialam Kochanie...wybacz mi...a potem każde Twoje słowo zapewnienia, że nic się nie zmieniło między nami, w moich oczach usłane było wątpliwościami. Nie miałam bowiem wewnętrznej pewności, że  w istocie sprawa zamknięta.Nie potrafiłam uwierzyć, że nie masz już żalu. "Właściwie to nie wiem czemu tak zareagowałem"-usłyszałam potem.Ale ja wiem Kochanie...zareagowałeś tak, bo najwidoczniej zależy Ci na mnie...

Takie komentarze niezwykle mnie ranią, a najbardziej dlatego, że są tak niedorzeczne. Mężczyzna nie zrozumie kobiety chyba nigdy i teraz coraz bardziej się w tym utwierdzam. Dla faceta liczy się tylko tyłek. Nie oszukujmy się.Kobieta uczucia widzi głębiej. I nie mam zamiaru sie za to wstydzić...nie mam zamiaru wstydzić sie, że dużo we mnie wrażliwej kobiecości, której nie skrywam, lecz uzewnętrzniam. Taka jestem. To moja intymność, moje najskrytsze "ja", które tu mogę realizować. Jeśli kogoś tym urażam-przepraszam. Ale równocześnie proszę, żebyście zaoszczędzili mi gorzkich słów. Ciekawe czy prosto w oczy byłoby tak samo łatwo, jak skrywając sie za monitorem...zresztą nieważne...Powiedzmy, że jestem tutaj wolna...i chcę pisać, to o czym potrzebuję pisać...