kobiec-rk

Wyciągnęłam rękę. Zawsze ja. Zawsze pierwsza. Pierwsza Go przytulam, pierwsza całuję, pierwsza mówię ciepłe słówka i tylko ja mówię, że Go kocham. Jezu. Pisanie o miłości jest takie banalne.A przecież Ona jest taka cudowna. Teraz czekam na Niego. Przyjdzie. Znów będzie pięknie...znów będe udawać, że to co było wczoraj mnie nie zabolało.Nauczyłam już śmiać się przez łzy...

Wiatru już prawie nie ma.Dąb przed domem zaledwie leciutko kołysze gałęziami. Listki tylko odrobinę tańczą do melodii, której im gra.Ja jestem częścią natury. Zostalam zesłana by wypełnić jakąś rolę. Dlaczego mi Panie Boże nie ofiarowałeś tyle spokoju co tym liściom. Dlaczego cała drżę. Dlaczego Jego przy mnie nie ma? Tych pytań jest tak wiele...i wciąż rodzą się nowe. Jak moje wątpliwości co do Jego miłości... Jestem dzieckiem. Małym głupim dzieckiem. Naiwnym do granic możliwości. nie potrafię nauczyć się trudnej sztuki życia. Nie potrafię nauczyć Ciebie byś kochał.Kochanie. Musimy razem temu podołać. Wiem, że nie potrafisz powiedzieć "kocham". I wiem, że bardzo chciałbyś. Skąd w Tobie tyle strachu? Czego się boisz? Czy tego samego co ja?Podaj mi rękę Kochanie. Chwycę ją mocno. Nie stanie Ci się krzywda. Obiecuję...Tylko mi zaufaj. Będziemy płakać razem...Wytrę Ci łezki z policzków. I pocałuję. Obiecaj, że zrobisz tak samo...

Szarpią mną wątpliwości. Jestem wszakże tylko małą, kruchą istotką...Potrzebuję Twojej silnej ręki kochanie.Dlaczego wczoraj nie było Cię.Dlaczego?Czekałam do rana...